ساده دل
صد دفعه گفتم من به تو که عاقبت نداره عشق
با این که قلب خسته ام باجون دل واست نوشت
روی دریا خونه ساختی ساده دل
خیلی دیر یارو شناختی ساده دل
تو قمار ناگوار عاشقی همه هستی تو باختی ساده دل
منم اون عاشق دیونه اووون
که اومدم باز در خونه اون
اما اومدم تا نفرینش کنم
نفرینمو به قلب سنگینش کنم
اااااااییی ساده دل اما نفرین که کار قلب تو نیست
تو برو با خط قلبت بنویس
که تنهایم پایون نداره اخه درد تنهایی گلایه نیست

قسم به عشقمون قسم .. همش برات دلواپسم.. قرار نبود اينجوري شه ..
يکهو بشي همه ي کس ام .. راستي چي شد چه جوري شد ..
اينجوري عاشقت شدم .. شايد ميگم تقصير توست تا کم شه از جرم خودم ...
به ملاقات آمدم ..
ببين که دل سپرده داري .. چگونه عمري از احساس عشق شدي فراري ..
نگاهم کن دلم را عاشقانه هديه کردم ..
تو دريا باشو من جويباره عشقو در تو جاري .
من از پروانه بودن ها .. من از ديوانه بودن ها ..
من از بازي يک شعله ي سوزنده که آتش زده دز دامن پروانه نميترسم .
من از هيچ بودن ها . از عشق نداشتن ها ..
از بي کسي و خلوت انسانها مي ترسم ..
.. راستي چي شد چه جوري شد ..
اينجوري عاشقت شدم .. شايد ميگم تقصير توست تا کم شه از جرم خودم ...

می خوستم بهت بگم چقد پریشونم
دیدم خود خواهیه... دیدم نمی تونم
تحمل می کنم بی تو به هر سختی
به شرطی که بدونم شاد و خوشبختی
به شرطی بشنوم دنیات آرومه
که دوسش داری از چشمات معلومه
یکی اونجاست شبیه من... یه دیوونه
که بیشتر از خودم قدرتو می دونه
چیکار کردی که با قلبم به خاطر تو بی رحمم ؟
تو می خندی... چه شیرینه... گذشتن... تازه می فهمم ! تازه می فهمم !
تو رو می خوام تموم زندگیم اینه
دارم می رم ته دیوونگیم اینه
نمی رسه به تو حتی صدای من
تو خوشبختی همین بسه برای من
تو خوشبختی همین بسه برای من

قصه ی من و غم تو
قصه ی گل وتگرگه
ترس بی تو زنده بودن
ترس لحظه های مرگه
ای برای با تو بودن
باید از بودن گذشتن
سر به بیداری گرفته
ذهن خواب آلوده ی من
همیشه میون قابه
خالیه در های بسته
طرح اندام قشنگت
پاک و رویایی نشسته
کاش می شد چشام ببینن
طرح اندام تو داره
زنده میشه
جون میگیره
پا توی اتاق میذاره
کاش میشد صدای پاهات
بپیچه تو گوش دالون
طرف الون بگرده
سر آفتابگردونامون
کاش می شد دوباره باغچه
پر گل های تو باشه
غنچه سفید مریم
با نوازش تو واشه

قلب من در هر زمان خواهان توست

این دو چشم عاشقم مهمان توست

گرچه لبریز از غمی درمانده ای

این نگاهم در پی در مان توست

در میان ظلمت شبهای غم

چلچراغ قلب من چشمان توست

در کنارم لحظهاای آسوده باش

همدم دستان من داستان توست

لعنت به این زندگی …. وقتی که گریه کردیم گفتن بچه است. وقتی که خندیدیم گفتن دیونه است. وقتی که جدی بودیم گفتن مغروره. وقتی که شوخی کردیم گفتن سنگین باش. وقتی که حرف زدیم گفتن پر حرفه. وقتی که ساکت شدیم گفتن عاشقه. حالا ام که عاشقیم می گن گناهه

 دروغای قشنگ

 گفتی باید بنویسم که شب قصه قشنگه!

 رو سر ثانیه هامون یه حریر رنگ به رنگه!

 گفتی باید بنویسم جاده ی ترانه بازه!

 گفتی باید بنویسم ، اما سخته این نوشتن!

 از قشنگی قصه گفتن تو دقایقی که زشتن!

 چه شبای رنگ به رنگی!

 چه جماعت یه رنگی!

 نه مسلسلی، نه جنگی!

 چه دروغای قشنگی!

 من میخوام یه آینه باشم روبروی این دقایق!

 مثل یه بغض قدیمی واسه دلتنگی عاشق!

 اما اینجا سنگ سایه می شکنه آینه هارو!

 تو یه لحظه برف وحشت می پوشونه جای پارو!

 اینجا باید بنویسی که چشای شب قشنگه!

 اینجا جای آینه ها نیست ، اینجا وعده گاه سنگه!

 چه شبای رنگ به رنگی!

 چه جماعت یه رنگی!

 نه مسلسلی، نه جنگی!

 چه دروغای قشنگی!

هندِ چشمانِ تــــــو صد «بیدل» اگـر هــم پَروَرَد

چـــی نویسم تا شــوی با این غزل ضرب ‏المثل؟

کــی دهم آنرا چو حافظ با «دو ملکَت» در بدل

شاعـــــر عصرم ، تـــرا... چیز دگر باید کـشم

لعنتم کــــن گر لب‏ ات را قنـــــد گویم یا عـسل

لاشریکت خلـــــــــــق کرده خالـق من در ازل

زجر عشق..
کاش فراموشت مي کردم
کاش اين افکار زجر آور مرا رها مي کرد
کاش هيچگاه تو را نديده بودم
کاش زمان متوقف مي شد
عشق تو مرا زجر مي دهد

تو نمي فهمي
نمي خواهي که بفهمي
عشق تو مثل کنه ايست که به قلبم چسبيده
کاش مي توانستم عشقت را دور بيندازم
کاش هيچ وقت آنروز که در برابرم سبز شدي با آن لبخند آتش برانگيزت , نمي آمد
آتش عشق تو دارد مرا مي سوزاند


نمي خواهم عاشقت باشم

نمي خواهم عاشق تويي که از عشق هيچ نمي فهمي باشم
کاش عشق تو مرا رها مي کرد
زجر عشق تو , ويرانم کرده
چرا مرا عاشق خودت کردي
چرا آن لبخند آتش گونه ات را نثارم کردي


چرا عشقت مرا رها نمي کند
چرااااااااا
نمي توانم آسوده باشم
خواب را بر چشمانم حرام کردي
زجرم مي دهي
عشقت زجرم مي دهد
زجر . . . . . . . . . .